လူ႔ေဘာင္ေလာက အတြင္းမွ လူသားမ်ားသည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အက်င့္စ႐ိုက္ ကြဲျပားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ မိမိတို႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ ဗာဟီရ ကိစၥအ၀၀အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ဒီေကြ႕ေရာက္ ဒီတက္ႏွင့္ေလွာ္၊ ဟိုေကြ႕ေရာက္ ဟိုတက္ႏွင့္ေလွာ္ ဆိုသလို အလိုက္သင့္ လုပ္ေဆာင္တတ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္႐ိွၾကသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ ဆန္းစစ္ၾကည့္ရာတြင္ ပထမအမ်ိဳးအစားတြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ညစဥ္အိပ္ရာတြင္း ေရာက္ခ်ိန္၌ ေနာက္တစ္ေန႕လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကို စိတ္တြင္းမွ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို အၿမဲလုပ္ေဆာင္ေလ႔ ႐ိွသကဲ႔သို႕ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ကိစၥမ်ားကို စာျဖင့္ ေရးခ်ထားၿပီး ၿပီးစီးသြားေသာ ကိစၥမ်ားကို အမွတ္ျခစ္ထားျခင္း စသည္တုိ႕ကိုလည္း လုပ္ေဆာင္ေလ႔႐ိွပါသည္။
ယခုအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီး မူလအိမ္႐ွင္မတာ၀န္ကို ျပန္လည္ထမ္းေဆာင္ေနရသူ ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္း အေလ႔အထမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျခင္း မ႐ိွေသးပါ။ သာမန္အိမ္မႈ ကိစၥမ်ား၊ ေစ်း၀ယ္ရမည့္ကိစၥမ်ား၊ ဟင္းလ်ာခ်က္ျပဳတ္ရမည့္ ကိစၥမ်ား ကိုလုပ္ငန္းခြင္တြင္ ႐ိွစဥ္က မိမိတာ၀န္မ်ားကို စနစ္တက် ၿပီးစီးရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္သည့္နည္းတူ ယခုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ျခင္းကို ေဆာင္႐ြက္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
ထုိကဲ႔သို႕ ေဆာင္႐ြက္လ်က္႐ိွေနစဥ္မွာပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္ကၽြႏ္ုပ္ သတိမမူဘဲ ”ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥတစ္ခုကို အေလးထား အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ေနမႈ ကိုသိ႐ိွလာရပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပဳလုပ္ေနေသာ ျပင္ဆင္ျခင္း ကိစၥမွာ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ကိစၥတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနေၾကာင္းလဲ သတိျပဳမိလာပါသည္။ အသက္အပိုင္း အျခားအားျဖင့္ (၆၀) ေက်ာ္၍ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ၀င္ေရာက္လာျပီးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အေရးႀကီးဆံုး ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥမွာ ”ေသျခင္းကို အေကာင္းဆံုးနည္းျဖင့္ ရင္ဆိုင္ရန္” အစြမ္းကုန္ ျပင္ဆင္ရမည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာ၀န္တစ္ဦး ျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ မိမိမ်က္ေမွာက္တြင္ အနည္းနည္းအဖံုဖံုျဖင့္ လူ႕ေလာကမွ ထြက္ခြာသြားသူတို႕ကို ႀကံဳဆံုခဲ႔ရေပါင္း မနည္းပါ။ အခ်ိဳ႕လည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရင္ဆိုင္သြားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕လည္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ ရင္ဆိုင္ၾကရသည္။ ႐ွင္ေတာ္ျမတ္စြာဘုရား၏ ေဒသနာ အရ -
- မိမိေသရမည့္ အခ်ိန္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
- မိမိ မည္သည့္ေရာဂါျဖင့္ ေသရမည္ကို မည္သူမွ မသိၾကပါ။
- မိမိ မည္သည့္ သုသာန္တြင္ ေခါင္းခ်ရမည္ ကို မသိၾကပါ။
- ေသၿပီးေနာက္ လားရမည့္ ဂတိကို မသိၾကပါ။
တစ္ခုေသာ သႀကၤန္ကာလတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးက လမ္းစတစ္ခုကို ႐ွာေဖြေတြ႕႐ိွခဲ႔ၿပီး ကၽြႏ္ုပ္အား ထုိလမ္းသို႕ ပို႔ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀ိပႆနာလမ္းကို အစပ်ိဳးခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ သမီးႀကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သႀကၤန္ကာလ ေရာက္တိုင္း ထုိလမ္းအတိုင္း ၅ ႏွစ္ခန္႕ ၀ိပႆနာတရားကို ျမည္းစမ္းခဲ႔ရပါသည္။ သို႕ရာတြင္ ေရရရာရာ သေဘာေပါက္ နားလည္မႈ မရခဲ႔ပါ။ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေဟာစဥ္တရားစာအုပ္မ်ား ႏွင့္ တိတ္ေခြအခ်ိဳ႕ ကိုစုေဆာင္းမိခဲ႔ပါသည္။ (ယခုအခ်ိန္တြင္ ၄င္းစာအုပ္မ်ားမွာ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ လြန္စြာ အားထားရေသာ၊ လြန္စြာ တန္ဘိုး႐ိွေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။)
လုပ္ငန္းခြင္ အတြင္းမွာပင္ တစ္ႏွစ္လွ်င္ (၁၅)ရက္၊ ရက္(၂၀) ခန္႔ တရားရိပ္သာသို႕ ၀င္ေရာက္အားထုတ္မႈ ႐ိွခဲ႔ပါသည္။ ရိပ္သာမွာ ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးမ်ား ၫႊန္ျပသည့္အတိုင္း လိုက္နာ၍ အပါတ္တကုတ္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ေရေရရာရာ သေဘာေပါက္နားလည္မႈ မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းဟူေသာ အားႀကီးေသာ အေထာက္အပံ႔ေၾကာင့္ ေသျခင္းတရားကို မည္ကဲ႔သို႔ ရင္ဆိုင္ႏိုင္သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ သာလွ်င္သေဘာေပါက္ခဲ႔သည္။ သို႔ရာတြင္ ၀န္ထမ္းဘ၀၏ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားကို အတိမ္းအေစာင္း မခံပဲ အာ႐ံုႏွစ္သြင္းေနရခ်ိန္တြင္ ၀ိပႆနာ၏ သေဘာသဘာ၀ကို အျပည့္အ၀ ခံယူႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕တြင္ ေဖာ္ျပသကဲ႔သို႕ ေသျခင္းကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ အတြက္ “ျပင္ဆင္မႈ” ကိစၥမ်ားကိုလည္း ေ႐ွ႕တန္းတင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္မွ အနားယူခါနီးခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အေတြးတစ္ခု ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္တာ၀န္မ်ား ၿပီးဆံုး အနားယူခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အေနျဖင့္ တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံုႏွစ္၀င္ လုပ္ရမည့္ အလုပ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မေနာအာ႐ံုတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ႔သည္။
လုပ္ငန္းတာ၀န္မွ အနားယူၿပီးခ်ိန္တြင္ ႀကီးေလးေသာ တာ၀န္မ်ားႏွင့္ လမ္းခြဲရျခင္းသည္ ႀကီးမားေသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးမ်ားကို မႏိုင္မနင္း ပင္ပန္းႀကီးစြာ သယ္ယူခဲ႔ရၿပီး ပစ္ခ်ခဲ႔ရသျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြားသူ တစ္ဦးကဲ႔သို႕ ခံစားမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ေပါ႕ပါးျခင္း၏ အရသာကို ထူးျခားစြာ ခံစားရခဲ႕သည္။ မိမိဘ၀အတြက္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကိုလဲ ေအးေဆးစြာ ေတြးေတာစီမံႏိုင္ခဲ႔သည္။
ကၽြႏ္ုပ္၏ မိသားစုတြင္ မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္မလတ္ ႏွင့္ အစ္ကို တို႕ ဘ၀တစ္ပါးသို႕ ေျပာင္းသြားခဲ႔ၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ထုိပုဂိၢဳလ္မ်ား၏ “ေနာက္ဆံုးခ်ိန္” မ်ားကို ကၽြႏ္ုပ္ ျပန္လည္ဆန္းစစ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဖခင္ႀကီးမွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘုရားသခင္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္သူေတာ့ မဟုတ္လွပါ။ မိခင္ႀကီး ကိုးကြယ္ေသာ ဗုဒၶအယူ၀ါဒ ကိုလည္း ပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္သူလည္း မဟုတ္ပါ။ ဖခင္ႀကီးသည္ အသက္ (၆၈) ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ အသည္းေရာဂါ ျဖင့္ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။ ေသျခင္းတရာကို ရင္ဆိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥမ်ား ႐ိွခဲ႔ဟန္ မတူပါ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အယူ၀ါဒ အရ ဘုရားသခင္၏ ရင္ခြင္တြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ခိုလံႈရမည္ ဟုသာ သိထားခဲ႔ပါလိမ္႔မည္။ ေ၀ဒနာကိုျပင္းထန္စြာ ခံစားရင္း ကြယ္လြန္ခဲ႔ရွာသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ မိသားစုမွ ဒုတိယ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ အစ္ကိုျဖစ္သည္။ ယိုဒယားျမန္မာ နယ္စပ္တြင္ ေနထိုင္ခဲ႔ၿပီး ဥပေစၧဒကံေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရေၾကာင္း သိခဲ႔ရသည္။ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦးအခ်င္းမ်ားရာမွ ေသနတ္ဒဏ္ရာရကာ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္ဟု ၄င္း၏ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ မိသားစုက သတင္းပို႕၍ သိခဲ႔ရသည္။ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးခဲ႔ရသည္မွာ သိသာလွသည္။ ဗုဒၶ၏ ေဒသနာေတာ္အရ ေဒါသျဖင့္ ေသဆံုးလွ်င္ အပါယ္ေလးဘံု သို႕သာေရာက္မည္ မွာမလြဲပါ။ တတိယေျမာက္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သူမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အစ္မလတ္ ျဖစ္သည္။ အစ္မလတ္မွာ ရင္ၾကပ္ပန္းနာ ေရာဂါႏွင့္ ႏွလံုးေရာဂါ ခံစားေနရသူျဖစ္သျဖင့္ သူမဘာသာလည္း အခ်ိန္မေ႐ြး ေသဆံုးႏိုင္ေၾကာင္း သိထားသူ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ေသဆံုးျခင္း ကိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ေဆာင္ခဲ႔ပါသည္။ သို႕ရာတြင္ သူမ၏ က်န္းမာေရး အေျခေနအရ ထိေရာက္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္း မ႐ိွခဲ႔ပါ။ သူမမကြယ္လြန္မီ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ တြင္ (သူမမွာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ႔သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ သားသမီးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ႀကီးစြာ တြယ္တာခဲ႔ၿပီး စာေပသင္ၾကားျခင္းကို ေန႔တစ္ဓူ၀ လုပ္ေဆာင္ခဲ႔သည္။ ကေလးမ်ားစာေမးပြဲ အၿပီး တစ္ခုေသာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ ကိုေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔သည္။ ) မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာသို႕ တရားအားထုတ္ ရန္ သြားေရာက္ခဲ႔သည္။ မဟာစည္သာသနာ႔ ရိပ္သာ၏မူအရ က်န္းမာေရး အလံုးစံု ျပည့္စံုသူမ်ားပင္ တရားက်င့္ႀကံျခင္း ကိစၥကို ပင္ပန္းစြာ လုပ္ေဆာင္ရသည္။ သူမ၏ ယိုယြင္းေနေသာ က်န္းမာေရးက သမာဓိရေလာက္ေအာင္ပင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ႔ပါ။ ခႏၵာ၊ အယတန၊ ဓါတ္၊ သစၥာ မ်ားကိုပင္ ပီပီျပင္ျပင္ သိသြားခဲ႔မည္ မထင္ပါ။ ေအာက္တိုဘာလ၏ ညတစ္ညတြင္ ေ၀ဒနာ ျပင္းထန္စြာ ခံစား၍ သူမ ကြယ္လြန္ သြားခဲ႔သည္။
လြန္ခဲ႔ေသာ ၆ႏွစ္ခန္႔က ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ႀကီးသည္ အသက္ ၉၁ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ႔ပါသည္။ မိခင္ႀကီးသည္ ရတနာသံုးပါးကို အေလးအျမတ္ ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္သူျဖစ္သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္က ဖခင္၏ အသိုင္းအ၀န္းတြင္ က်င္လည္ခဲ႔ရေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အစဥ္အေလးထားခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ သားသမီးမ်ားကိုလည္း ဗုဒၶ၏ အရိပ္ေအာက္တြင္သာ ႀကီးျပင္းေစခဲ႔သည္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကလည္း တရားရိပ္သာမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္အားထုတ္ေသာ အေလ႔အထ ႐ိွ႕ခဲ႔ဲၿပီး သက္႐ြယ္ႀကီးရင္႔ လာခ်ိန္တြင္လည္း စြမ္းအား႐ိွသမွ် ၀ိပႆနာ တရားကို အားထုတ္ခဲ႔သူ ျဖစ္သည္။ ဇူလုိင္လ၏ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ မိခင္ႀကီးမွာ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ ကြယ္လြန္ခဲ႔သည္။
ယခုအခါတြင္ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ား ကြယ္လြန္ၾကေၾကာင္း သိရလွ်င္ သူတုိ႕တစ္ေတြသည္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကို လုပ္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ လုပ္ႏိုင္ခဲ႔ၾကရဲ႕လား၊ ဆိုသည္ကို စဥ္းစားမိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ ေသမင္းေခၚရာသို႕ တ႐ြတ္ဆြဲ၍ လိုက္ပါသြားခဲ႔ၾကရသူေတြ သာမ်ားပါသည္။ ယခုအခ်ိန္သည္ ၀ိမုတၱိေခတ္ သို႕လည္းေရာက္ေနၿပီး ၀ိပႆနာ တရားေတာ္ကို ႐ွင္းလင္းစြာ ေဟာၾကား ျပသႏိုင္ေသာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ရိပ္သာမ်ား ထြန္းကားစည္ပင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေ႐ွ႕ပိုင္းတြင္ ေရးခဲ႔သကဲ႔သို႕ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ကိုယ္တိုင္ သတိမမူမိပဲ ကၽြႏ္ုပ္ဘ၀အတြက္ “ျပင္ဆင္ျခင္း” ကိစၥကို အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္ေနခဲ႔မိသည္။ အပါတ္တကုတ္ ျပဳလုပ္သည္ဆိုေသာ အရာတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ကို ေလ႔လာျခင္း၊ နာယူျခင္း၊ မွတ္သားျခင္း၊ က်င့္ႀကံျခင္း ဟူေသာ လုပ္ငန္းေဆာင္တာ မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ရင္း ေန႔တစ္ေန႔၏ အခ်ိန္မ်ားကို အသံုးခ် ကုန္လြန္ေစခဲ႔သည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကဲ႔သို႕ပင္ တတိယအ႐ြယ္သို႕ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္ခဲ႔သူ အားလံုးသည္ ပထမဦးစားေပး အဆင့္အျဖစ္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး အ႐ြယ္မေ႐ြး၊ အခ်ိန္မေ႐ြး သတိတရား လက္ကိုင္ထားကာ သတိပဌာန္တရားမ်ား ကို ေလ႔လာၿပီး “ျပင္ဆင္ျခင္း” လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္သင့္ေၾကာင္း အသိေပးခ်င္သည့္ စိတ္ေစတနာမ်ား တစ္ဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာ မိပါေတာ႔သည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ မၾကာေသးမီကမွ ေရးသားေပးပို႕ခဲ႕ေသာ ကၽြန္မ ေမေမရဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းအတြက္တင္မကပဲ လူအမ်ားပါ ဖတ္သင့္တဲ႔ စာတစ္ေစာင္ ျဖစ္တဲ႔အတြက္ ျပန္လည္ေ၀ငွ ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေမေမ႕ရဲ႕စာေတြ အေၾကာင္းကို “ကၽြန္မရဲ႕လက္မ်ား” နိဒါန္းမွာ ဖတ္ႏိုင္ ပါတယ္။
