သမီးေလးရဲ႕ အစီအစဥ္အရ Narita Airport ကို ဂ်ပန္ျပည္ရဲ႕ မဂၤလာရိွေသာ နံနက္ခင္း တစ္ခုမွာ ေရာက္ခဲ႔ပါတယ္။ Narita Airport ထဲမွာေတာ႔ အားလံုးသက္၀င္ လႈပ္ရွားေနၾကပါၿပီ။ ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ ၆နာရီ မိနစ္ ၄၀ ရိွပါျပီ။ အားလံုးကိစၥၿပီးလို႔ ေလဆိပ္အျပင္ေရာက္ေတာ႔ ၈နာရီခြဲ ရိွၿပီ။ သူမ်ားေတြ သြားတဲ႔ အတိုင္းလိုက္သြားၿပီး၊ ပစၥည္းေတြ တြန္းလွည္းေပၚတင္ ထြက္ေပါက္ကေနထြက္လိုက္ေတာ႔ လာႀကိဳေနတဲ႔ သမီးေလးကို ျဗံဳးကနဲ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ၀မ္းသာလြန္းလို႕ ခ်ိဳၿပံဳးရႊင္ေနတဲ႔ သမီးေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ႔ ရင္ထဲမွာ အတိုင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရတယ္။ သမီးေလးနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ၃ နွစ္ရိွၿပီကိုး။
တိုက်ိဳၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ မိုင္၂၂၀ ေလာက္ေ၀းတဲ႔ေနရာမွာ ေအးခ်မ္းလွတဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ရိွတယ္။ အဲဒီမွာ ရိွတဲ႔ တိုဟိုကု တကၠသိုလ္ႀကီးဟာ ဂ်ပန္ႏို္င္ငံရဲ႕ ေက်ာ္ၾကားတဲ႕ တကၠသိုလ္ တစ္ခုေပါ႕။ ဘာသာရပ္အမ်ိဳးအစားမ်ားစြာ ကိုသင္ၾကားေပးေနတဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုပါပဲ။ သမီးေလးက အဲဒီမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရယူဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ႔ သူေလးတစ္ဦးေပါ႕။ သမီးေလးတို႔ၿမိဳ႕ကို တိုက်ိဳကေန ဘစ္ကားနဲ႔ ၅နာရီေလာက္စီးရတယ္။ တိုက်ိဳမွာ ေန႔လည္စာစားၿပီး သမီးေလးတို႔ၿမိဳ႕ကို ကားနဲ႔သြားခဲ႔တယ္။ သမီးေလးေနတဲ႔ တကၠသိုလ္အနီးက အေဆာင္ကိုေရာက္ေတာ႔ ညေန ၆နာရီခြဲပါၿပီ။ သမီးေလးနဲ႔ ဖုန္းထဲကေန အျမဲ ေျပာဆိုေနတဲ႔ ေနရာကို အခုလို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ တစ္ကယ္ေရာက္ရိွခဲ႔ရၿပီ။ ရန္ကုန္ကေန စင္ကာပူ ကို ၃နာရီ၊ စင္ကာပူ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကေန နာရိတာ ေလဆိပ္ကို ၆ နာရီ ေလယဥ္စီးခဲ႔ရၿပီး သမီးေလးဆီကို အေရာက္လာႏိုင္ခဲ႔ပါၿပီ။
သမီးေလးေနတဲ႔ အခန္းေလးက ဘယ္လိုေနပါလိမ္႕။ သမီးေလး ပညာဆည္းပူးေနတဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီးက ဘယ္လိုပါလိမ္႔။ ကိုယ္နဲ႔ လူမ်ိဳးဘာသာ မတူသူေတြၾကားမွာ သမီးေလး ဘယ္လုိေနထုိင္ဆက္ဆံေနပါလိမ္႕...စသျဖင့္ ကၽြန္မရဲ႕ အေတြးေတြ အဆံုးသတ္သြားခဲ႔ရပါၿပီ။ သမီးေလးရဲ႕ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းတဲ႔ အခန္းေလးကို ေတြ႕ရပါၿပီ။ ရာသီဥတု အေအးၾကမ္းတဲ႔ ဂ်ပန္ေဆာင္းမွာ သမီးေလးရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ႔ အခန္းေလးနဲ႔ ေႏြးေထြးေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ႔ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကို ေတြ႔ရပါၿပီ။
သမီးေလးတို႔ ေန႔တဓူ၀သြားလားလႈပ္ရွားေနရတဲ႔ တကၠသိုလ္ႀကီးရဲ႕ အေဆာက္အဦး ေတြကို ေတြ႕ရပါၿပီ။ သမီးေလးတို႕ ဌာနက အေဆာက္အဦးႀကီးဆီကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ခဲ႔ရပါၿပီ။ သမီးတို႔ ကြန္ျပဴတာမ်ားနဲ႔ ေန႔ေန႔ညည ႀကိဳးပမ္းလႈပ္ရွားေနရတဲ႔ အခန္းေလးကိုလည္း ျမင္ခဲ႔ရပါၿပီ။ သမီးေလးကို ဂရုတစိုက္ နည္းေပး ညႊန္ျပေပးေနတဲ႔ သမီးရဲ႕ professor ကိုလည္း ေတြ႕ဆံု ႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရၿပီး သမီးေလးရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ေနမႈေတြကိုလည္း ၾကားခဲ႔ရပါၿပီ။ သမီးေလးနဲ႔အတူ ပညာသင္ၾကား ေနၾကတဲ႔ ေဖာ္ေရြစြာ ဆက္ဆံၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေတြ႔ခဲ႕ရပါၿပီ။ သမီးေလးေျပာျပလို႕ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ စည္းကမ္း စနစ္က်ပံုေတြ ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲဲ႕ရပါၿပီ။
သမီးေလးနဲ႔အတူ လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက တည္ထားခဲ႔တဲ႔ ဗုဒၶရုပ္ပြားေတာ္ႀကီး ေတြဆီကိုလည္း တအံ႕တၾသဖူးခဲ႔ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ၾကားတဲ႔ သူရဲေကာင္း၊ ဂ်ပန္စစ္သူႀကီး ေတြရဲ႕ ခမ္းနားလွပတဲ႔ အေဆာက္အဦေတြနဲ႔ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္ခဲ႔တဲ႔ စိမ္းစိုလွပတဲ႔ ဥယဥ္ႀကီးေတြဆီကိုလည္း ေရာက္ခဲ႔ရပါတယ္။ ဂ်ပန္ရဲ႕ အမွတ္တံဆိပ္တစ္ခု သဖြယ္ျဖစ္တဲ႔ လွပခန္႔ျငားတဲ႔ ဖူဂ်ီေတာင္ရဲ႕ ရႈခင္းေတြကိုလည္း တစ္၀ႀကီး ခံစားခဲ႔ရပါေသးတယ္။ ပင္လယ္ကမ္းပါးေပၚက ထူးျခားလွပတဲ႔ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ ကိုလည္း သေဘာၤနဲ႔ ေရာက္ခဲ႔ရပါတယ္။ ေတာက္ေျပာင္လွပၿပီး ပစၥည္းေတြစံုလွတဲ႔ ပလာဇာႀကီးေတြမွာလည္း သမီးေလးနဲ႔အတူ ေစ်း၀ယ္ခဲ႔ရပါတယ္။
သမီးေလးတို႕ၿမိဳ႕မွာ ဟနဘိဆိုတဲ႔ မီးရႈးမီးပန္း ေတြလႊတ္တင္တဲ႔ ပြဲကိုလည္း တအံံ႔တၾသ ေငးေမာခဲ႔ရပါေသးတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးေနရာေတြကို သမီးေလးနဲ႔အတူ အတူတကြ ခံစားၿပီး လည္ပတ္ရလိမ္႔မယ္လို႕ မေမ်ာ္လင့္ခဲ႔တာကေတာ႔ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေတြကို စိတ္အစဥ္မွာ ျပန္ျမင္ေယာင္ေနခဲ႔ေပမဲ႕ ကၽြန္မအလြမ္းဆြတ္ဆံုး ေနရာေလးကေတာ႔ Hills Kawauchi ပါပဲ။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ သမီးေလးေနတဲ႔ အေဆာင္ခန္းေလးက Hilss Kawauchi ဆိုတဲ႔ ေတာင္ပူစာေလးေပၚမွာ တည္ရိွေနလို႔ပါပဲ။ အဲဒီေနရာေလးမွာ တစ္လဆိုတဲ႔ အခ်ိန္ေလးကို သမီးေလးနဲ႔ အတူ ကုန္ဆံုးခဲ႔ရတယ္။ သမီးေလးရဲ႕ ေသးသြယ္ေျပာ႔ေျပာင္းတဲ႔ လက္ကေလးေတြနဲ႔ ေထြးဖက္ခံရၿပီး စကားေတြ တစ္၀ႀကီး ေျပာခဲ႔ရတယ္။ သမီးေလးကို စိတ္ခြန္အားေတြ လည္းေပးခဲ႔မိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အျပန္တိုက်ိဳခရီးကိုေတာ႔ ၾကားသာၾကားဖူးခဲ႔တဲ႔ ဂ်ပန္ရဲ႕ က်ည္ဆန္ရထား ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ျပန္ခဲ႔ရတယ္။
သမီးေလးနဲ႔ ခြဲခြာၿပီး ျပန္လာေတာ႔ စိတ္ပင္ပန္း၊ လူပင္ပန္းနဲ႔ ပညာဆည္းပူးေနတဲ႔ ရတဲ႔ သမီးေလး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္က်န္မားစြာနဲ႔ လိုရာပန္းတိုင္ကို ေဘးအႏၱရာယ္ကင္းစြာ နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ပါေစ လို႔ပဲ ေန႔စဥ္ဆုေတာင္းေပးေနမိပါတယ္။
Hills Kawauchi မွ မီးငယ္ေလးအတြက္ Hill ရန္ကင္းအနီးမွ ေမေမ႕ရဲ႕ စာေလးဖတ္ၿပီး အလြမ္းေျပႏိုင္ပါေစ။
ခ်စ္ေသာေမေမ။
မွတ္ခ်က္။။ ေမေမေပးပို႕ခဲ႔တဲ႔ စာေတြထဲ႕ ကၽြန္မရဲ႕ ရင္ကိုအထိဆံုး စာေလး တစ္ေစာင္ပါ။ ဒီစာကိုျပန္ဖတ္တဲ႔ အခါတိုင္း ေမေမ႔ကို လြမ္းၿပီး မ်က္ရည္က်မိပါတယ္။ ဒီစာကိုဖတ္ၿပီးတိုင္း မိခင္ေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေလးစား ဂရ၀ျပဳမိပါတယ္ရွင္။
4 comments:
မင္း တာဝန္ေက်လိုက္ပါတယ္ မီးငယ္ေလး။ ကိုယ္ေတာင္ မိဘေတြကို ေခၚခြင့္မၾကံဳလိုက္နိုင္ဘူးေလ။ ဖတ္ျပီးေတာ့ မင္းေျပာသလိုပဲ မိဘေတြရဲ ့ေမတၱာကို ပိုျပီးခံစားမိသြားတယ္။ ငိုလည္း ငိုခ်င္သြားတယ္။
ျမန္မာျပည္ကေနလည္း ကိုယ္ျပန္လာမယ့္ရက္ တြက္စစ္ျပီး
မဂၤလာဒံုေလဆိပ္က ေစာင့္ၾကိဳေနမယ့္ အေမ့ပံုရိပ္ကို
ျမင္ေယာင္ရင္းနဲ ့ပဲ..။
ေက်းဇူးပါ မိဆိုးေလး။ မင္းလဲ တစ္ေခါက္ျပန္ၿပီး မိဘေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ႔တာပဲ မဟုတ္လား။ မိဘေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ေစဖို႔ ဆက္ႀကိဳးစားၾကစို႕။
မီးငယ္ေလး
ဒီစာကိုဖတ္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ထဲမွာ မီးငယ္ေလး ေတာ္လိုက္တာ၊ မီးငယ္ေလးေမေမ့ကို ေခၚခြင့္ရလိုက္တယ္လို႔..။
ဒီေနရာ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပျပီး ေခတ္မွီစြာ ေႏြးေထြးေနပေစ မိဘရင္ေငြ႔ေလာက္မေႏြးပါဘူးရယ္။
မၾကာခင္ ေႏြးေထြးတဲ့ မိဘရင္ခြင္မွာ ျပန္လည္ခိုလံႈခြင့္ရေတာ့မွာပါ.
မိခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ႔ မမလသာညကိုလဲ အထူးေလးစားပါတယ္။
"ဒီေနရာ ဘယ္ေလာက္အဆင္ေျပျပီး ေခတ္မွီစြာ ေႏြးေထြးေနပေစ မိဘရင္ေငြ႔ေလာက္မေႏြးပါဘူးရယ္။" (copy :P)
Post a Comment