ဂ်ပန္မွာ အႏၱရာယ္ကင္းကင္း စက္ဘီးစီးၾကပါစို႔( International Road Safety Festival)

ဂ်ပန္မွာ စက္ဘီးစီးတဲ႔ အခါ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြဟာ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈ နည္းလို႔ မေတာ္တဆ ထိခိုက္မႈေတြ မ်ားျပားလာပါတယ္။

ဒီလို မေတာ္တဆ ထိခုိက္မႈေတြ မ်ားျပားလာျခင္းဟာ အမ်ားစုကေတာ႔ စက္ဘီးစီးတဲ႔ အခါ လိုက္နာရမဲ႔ စည္းကမ္းေတြကို နားမလည္ၾကလို႔ ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အပါအ၀င္ သူတို႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ ကိုယ္တိုင္ စက္ဘီးစီးတဲ႔ အခါ လိုက္နာသင့္တဲ႔ စည္းကမ္းေတြကို နားမလည္ၾကတဲ႔ အျပင္ လိုက္နာျခင္းလဲ သိပ္မရိွၾကပါဘူး။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁ ရက္ေန႔ ကစၿပီး Miyagi prefecture ရဲ႔႕ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးဌာနက စက္ဘီးစီးတဲ႔အခါ လိုက္နာရမဲ႔ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ႔ပါတယ္။

အဲဒါေတြကေတာ႔

ထီးေဆာင္းရင္း၊ လက္ကိုင္ဖုန္း ေျပာရင္း၊ နားၾကပ္နဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း စက္ဘီးမစီးရပါ။
အရက္မူးေနလွ်င္ စက္ဘီးမစီးရပါ။　၂ ေယာက္အတူ မစီးရပါ။(အသက္ ၁၆ႏွစ္အထက္ ရိွတဲ႔ သူက အသက္ ၆ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္ကို တင္စီးႏိုင္သည္။)
ညအခ်ိန္ စက္ဘီးစီးလွ်င္ မီးမထြန္းပဲ မစီးရန္။ (စက္ဘီးမီးလံုးတပ္မထားပဲ စက္ဘီးမစီးရပါ။ ညအခ်ိန္ စက္ဘီးမီးလံုးထြန္းၿပီး စီးရသည္မွာ မိမိအား အျခားစက္ဘီးႏွင့္ ယာဥ္မ်ားက သတိထားမိႏိုင္ေစရန္ ရည္႐ြယ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။)
စက္ဘီးစီးသည့္အခါ ကားလမ္းမ၏ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ကပ္စီးရန္။
မီးပိြဳင့္ႏွင့္ လမ္းညႊန္ သေကၤတမ်ားကို ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားအတိုင္း လိုက္နာရန္။
မီးပြိဳင့္ မရိွသည့္ လမ္းဆံုးလမ္းခြမ်ား၌ ခဏရပ္ကာ ကားသြားကားလာ ကို ၾကည့္ၿပီးမွ ဆက္သြားရန္။

လိုက္နာမႈမရိွသည္ကို ေတြ႔႐ိွပါက ဒဏ္ေငြ ယန္း ၅ေသာင္းအထိ ေပးေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီ ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို သိထားၾကပါရဲ႕လား။

(Pic. from http://asunaro-kobe.blog.so-net.ne.jp/archive/c242401-1）

ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြေတာင္ ဒီအေၾကာင္းကို သိပ္မသိၾကတဲ႔ အျပင္ လိုက္နာမႈလည္း သိပ္မရိွၾကပါဘူးတဲ႔။ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္နားမလည္တဲ႔အတြက္ ပိုဆိုးမွာေပါ႕။

အဲဒီေတာ႔ စက္ဘီးစီးတဲ႔ အခါ လိုက္နာရမဲ႔ လမ္းစည္းကမ္းေတြကို ပညာေပးခ်င္တဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ International Road Safety Festival ဆိုတဲ႔ ပြဲေတာ္ကို ကၽြန္မေနတဲ႔ ၿမိဳ႕မွာ က်င္းပခဲ႔ပါတယ္။ ဒီပြဲေတာ္ကို NPO corporation ကဦးစီးက်င္းပခဲ႔ၿပီး ရဲတပ္ဖြဲ႕ ကရဲအရာရိွႀကီးေတြလဲ တက္ေရာက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။
http://gakuwarinet.com/event/
အဲဒီပြဲေတာ္မွာ ႏိုင္ငံ ၁၀ ႏိုင္ငံရဲ႕ အစားအေသာက္ေတြကို ေရာင္းခ်တဲ႔ အစားအေသာက္ပြဲေတာ္အျပင္ ယဥ္စည္းကမ္း ပညာေပး ကစားနည္းေတြလဲ ပါ၀င္တာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီပြဲမွာ ကၽြန္မတို႕အဖြဲ႔လဲ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ ပါ၀င္ၿပီး အုန္းႏို႔ ေခါက္ဆြဲခ်က္ၿပီး ေရာင္းခဲ႔ပါေသးတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေရာင္းရၿပီး ၊ အေစာႀကီး ပဲ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အေရအတြက္ ေရာင္းၿပီးသြားပါတယ္။
ပင္ပန္းေပမဲ႔ ႏိုင္ငံစံုက မုန္႔အမ်ိဳးမ်ိဳးလဲ အမ်ားႀကီးစားရလို႔ မမႀကီးနဲ႔ ညီမေလးေတြလဲ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပူပူေႏြးေႏြး ျပည္ေတာ္ျပန္လြင္စံ နဲ႔ ေအာ္ေတာစံ-မိုးစံ အတြက္ပါ မုန္႔ေတြ တစ္ေပြ႔ႀကီးနဲ႔ ျပန္သြားၾကေလရဲ႕။

ေမေမ နာယူေသာ တရားမ်ား ၁။

မီးငယ္ေလးေရ....

ဒီေန႔ ေမလ(၁)ရက္ ၂၀၀၉ ပါ။ ဒီမနက္ ေမေမနာတဲ႔ တရားက ၂၂-၈-၁၉၆၁ ခုႏွစ္က ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားခဲ႔တဲ႔ ဒိဌိျပဳတ္ေရး တရားေတာ္ အမွတ္(၁) ပါ။ ႏွစ္ေပါင္း ၄၈ႏွစ္ၾကာခဲ႔ေပမဲ႔ အင္မတန္မွတ္သားစရာ ေကာင္းၿပီး ေမေမတို႕ ပုထုဇဥ္ေတြ မသိမျဖစ္တဲ႔ တရားပါပဲ။ ဒီတရားက တကယ္တမ္းေျပာရရင္ေတာ႔ အရင္ေန႔ေတြက ေဟာခဲ႔တဲ႔ တရားအဆက္ပါပဲ။ အဂိၢ၀ဆၦ ဆိုတဲ႔ ပုဏၰားက ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ကို အေမးပုစၦာေတြေမးလို႔ ဘုရားရွင္းက ေျဖတဲ႔ တရားျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားခ်က္ကို မီးမီးနဲ႔ ေမေမ ထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနသလိုပံုစံနဲ႔ အဓိကအခ်က္ေတြကိုပဲ နားလည္ေအာင္ ေရးျပမယ္။

ဘုရားရွင္ဟာ ေဆးသမားႀကီးနဲ႔တူၿပီး ေမေမတို႕ ပုထုဇဥ္ေတြဟာ ကိေလသာေရာဂါေတြရိွတဲ႔ သံသရာခရီးသည္လူမမာေတြနဲ႔ တူသတဲ႔။ ေဆးသမားႀကီးက ေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္ဖို႔နဲ႕ စားေဆးကိုေပးပါသတဲ႔။ သီလဆိုတာက ေရွာင္ၾကဥ္တာနဲ႔တူၿပီး ၀ိပႆနာကေတာ႔ စားေဆးနဲ႔ တူသတဲ႔။ သီလကို ေစာင့္ထိန္းရင္ ေရာဂါမတိုးေအာင္ပဲ တတ္ႏိုင္ၿပီး ၀ိပႆနာအလုပ္ကို လုပ္မွသာ၊ ျဖစ္ပ်က္ေတြ ရႈမွတ္မွသာ ကိေလသာ ေရာဂါေတြ ေပ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကလဲ ေသာက္ေဆးမေသာက္သူကို အျပစ္တင္မွာပါပဲတဲ႔။ ၀ိပႆနာ လုပ္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ေတာ႔သီလကပါၿပီးသားျဖစ္တဲ႔ အတြက္ အထူးသီလႏွင့္ ေနတဲ႔သူ (၀ိေသသ ဘာဂိရ သီရ) နဲ႔ ေနတဲ႔သူလို႔ အဓိပၼာယ္ရတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕က သီိလေဆာက္တည္ရင္ ၿပီးတာပါပဲ ဆိုၿပီး မတင္းတိမ္သင့္တာကို တင္းတိမ္မိမွာ စိုးလို႔လဲ ဆရာေတာ္ႀကီးက အထူးသတိေပးလိုက္ပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္မသိရင္ ခႏၱာလဲမသိ၊ နိဗၺာန္လဲမသိႏိုင္ပါဘူး။ ခႏၱာေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတဲ႔ ဓမၼေတြကို မသိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေတြမသိေတာ႔ ငါ..ငါ႔ဥစၥာ ဆိုတဲ႔ ဆိတ္သုန္းတဲ႔ သုညတရားကုိ မသိပါဘူး။ သုညတရားဆိုတာ ဘုရားတစ္ဆူပြင့္မွ ၾကားရတဲ႔ တရားမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ အခု တရားနာေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကိေလသာမီး၊ ဇရာမီးေတြက ေတာက္ေလာင္ေနတယ္။ ကိေလသာမီးဆိုတာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခင္တဲ႔ မီးပါပဲ။ တရားနာေနရင္း ေတာင္ေတြး ေျမာက္ေတြး ေတြးခ်င္ရာေတြးေနမယ္။ ယပ္ခပ္ခ်င္လဲ ခပ္ေနမယ္။ ရွဴေဆးေလး ရွဴေပးရ၊ လ်က္ဆားေလး စားေပးရနဲ႔ ကိေလသာရဲ႕ ကၽြန္ျဖစ္ေနပါတယ္။

ကိေလသာက “ေလာင္မီး” သမုဒသသစၥာ၊ ခႏၱာက “ေလာင္စာ” ဒုကၡသစၥာ နဲ႔တုပါတယ္။ လူ႔ဘ၀ရရပါလို၏ လို႔ ဆုေတာင္းခဲ႔လို႔ ေလာင္စာရၿပီး မီးေလာင္ခံေနရတယ္။

ကိေလသာမီးေလာင္လို႔ “ေခြးေနရာမရ” ျဖစ္ေနၾကရတာ။ ဒီေနရာေနလိုက္ မေကာင္းျပန္ဘူးဆိုၿပီး ဟိုနားေရႊ႕လိုက္ရ နဲ႔တဲ႔။

မီးက ကိေလသာ
ခႏၱာက ေလာင္စာ
ကံ က မီးထည့္သမား
တစ္ခါတစ္ေလ နတ္ျပည္သြားေလာင္ရျပန္တယ္။ တစ္သံသရာလံုးမွာ မီးကုန္ရင္ ေလာင္စာထပ္ရွာထည့္ရတဲ႔ အလုပ္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ၾကတယ္။

ပူအိုက္တဲ႔ အခ်ိန္၊ ေလညင္းေလးတိုက္လာရင္ ခႏၱာကိုယ္မွာ သုခေ၀ဒနာေပၚတယ္။ အဲဒါ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ စျဖစ္လာတာပဲ။ ေ၀ဒနာခႏၱာေပၚတာက တစ္ဏွာခႏၱာေပၚတာပါပဲ။ တဏွာ၊ ဥပဒါန္က ေန႔စဥ္လုပ္တဲ႔ ကံေတြကို သိမ္းထားၿပီး တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လႊတ္ေပးပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ နားလည္မွ ဒုကၡသစၥာ၊ သမုဒယသစၥာ ကိုသိပါတယ္။ “ငါ” တရားသြားနာဦးမယ္လို႔ေျပာရင္ ခႏၱာ ၅ပါး နားမလည္မႈက စပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုး အ၀ိဇၹာ ဆိုတဲ႔ မသိမႈ နဲ႔ပဲ ေနၿပီး ခႏၱာရွာမေတြ႔ရင္ ႀကီးစြာေသာ အျပစ္သင့္တာပဲ လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္တစ္ဖန္ ဒိဌိႏွင့္ေျပာ၊ ဒိဌိႏွင့္ ေနၾကပါတယ္။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ နားလည္မွ ျဖစ္ပ်က္ပ်က္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ႔ ဒုကၡအစု ကိုသိမယ္။ ေ၀ဒနာကိုရႈလို႔ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ရင္ ေ၀ဒနာခ်ဳပ္ၿပီး ဒိဌိ၊ အ၀ိဇၹာပါ ျပဳတ္ပါတယ္။

ဘံု၃ပါး မွာ ျဖစ္တဲ႔ သတၱ၀ါေတြဟာ မီးေလာင္ေနတဲ႔ အိမ္ႀကီးနဲ႔ တူပါတယ္။ အိပ္ယာကႏိုးတာနဲ႔ မီးေလာင္ေတာ႔တာပဲတဲ႔။ ဘယ္သြားသြား မီေလာင္လ်က္ပါပဲ။ ပ်င္လို႔ အလည္သြား၊ ကိစၥ႐ိွလို႔သြား မီေလာင္လ်က္ပါပဲ။“ ေလာင္စာ”ကုန္သြားမွာလဲ စိုးရိမ္ၾကတယ္။ ဒီသား ဒီသမီး မခြဲခ်င္လို႔ ၊ မိးမျငိမ္းခ်င္လုိ႔ “ ေလာင္စာ” ျပန္ထည့္ၾကတယ္။ မီးၿငိမ္းမွာ စိုးၾကတယ္။

၃၁ ဘံုမွာ ဘုရားအဆူဆူနဲ႔ လြဲခဲ႔တာလဲ ဒါေၾကာင့္ပဲ။

ဒိဌိခ်ဳပ္ျခင္းက နိဗၹာန္ပဲ တဲ႔။ ဒါေၾကာင့္ ဒိဌိခြာဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ပဋိသေႏၵေနခဲ႔တာလဲ ကိုယ္မသိခဲ႔။ ေသခ်ိန္က်ေတာ႔လဲ ကိုယ္မသိခဲ႔။ ေနခ်ိန္အလယ္မွာ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ ဇာတိ ပဋိသေႏၵရကတည္းက ခႏၵာ ၅ ပါး(မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္) ပဲပါတယ္။ က်ား မ အစ ကတည္းက မပါဘူး။ ခႏၵာနဲ႔ အတူ ေနၿပီး မသိၾကတာက အၾကားအျမင္ (သုတ၀ါ အရိယာ သာ၀ေကာ) မ႐ိွလို႔ ။ ဒါေၾကာင့္ “ငါ” ျမင္တယ္၊ “ငါ”ၾကားတယ္၊ စသျဖင့္ သိကၠာယဒိဌိ မင္းမူတာ ခံေနၾကရတယ္။ သိကၠာယဒိဌိ ဟာ အပါယ္ေရေသာက္ျမစ္ပါပဲ။

ေမေမ နာယူေသာ တရားမ်ား (နိဒါန္း)

မီးငယ္ေလးေရ....

ေမေမ ေန႔တိုင္း မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတြကိုနာရင္းကေန အေတြးတစ္ခုျဖစ္မိတယ္။ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ဆိုတဲ႔ ဆိုရိုးစကားလိုပဲ။ ေမေမတို႔လူေတြမွာ လူ႔ဘ၀ကို ရၿပီးကတည္းက စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္းေနရတယ္။ ပညာသင္ေနရတာလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ပါပဲ။ ေလာကီဘ၀ထဲကေန ေလာကုတၱရာဘ၀ထဲကို ေျခခ်ေနၾကတဲ႔ သံယာေတာ္အရွင္သူျမတ္ ေတြလဲ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ေတာ႔ ရုန္းကန္ေနၾကရေသးတာပဲ။ ေမေမလဲ အသက္၆၀ အထိ ရုန္းကန္းခဲ႔ရတာပဲ။ ဒါေတာင္ အသက္၆၀ျပည့္ရင္ ႏိုင္ငံေတာ္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ နားလို႔ရၿပီလို႔ သတ္မွတ္လိုက္လို႔ကိုး။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြမွာေတာ႔ နားပါ ဆိုတာေတာင္ မနားႏိုင္ၾကပါဘူး။ (စား၀တ္ေနေရးခ်ိဳ႕တဲ႔သူေတြကေတာ႔ ဘ၀ကို ဆက္ၿပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ရုန္းကန္ရတာကိုေတာ႔ မေျပာလိုပါဘူး။ စား၀တ္ေနေရးျပည့္စံုလ်က္နဲ႔ ေလာဘ မသတ္ႏိုင္သူေတြကိုသာ ဆိုလိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ သူတို႕ကိုယ္သူတို႔ ေလာဘရိွေနတယ္လို႔လဲ မသိၾကပါဘူး။)

အခုမွ နားခြင့္ေပးလိုက္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ ဥပေဒကို အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ သင္သည္ စား၀တ္ေနေရး၊ သားေရး၊ သမီးေရး ၊ အိမ္ေထာင္ေရး မ်ားအတြက္ တရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ မတရားေသာ နည္းလမ္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ပူေလာင္ေသာကိေလသာမ်ားျဖင့္ ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ မာန၊ ကၠဳသရိယတို႔ျဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ၿပီး ျဖစ္သည္။ သင္၏ ကံတရားက သင့္ကို အသက္၆၀ အထိ အသက္ရွင္ခြင့္ ေပးခဲ႔သည္။ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေပါင္းမည္မွ် အသက္ရွင္ခြင့္ရမည္ ကိုမသိႏိုင္ေသး။ သို႔ျဖစ္၍ က်န္ရိွေသာ သက္တမ္းတြင္ “ကိေလသာျငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း”ေသာ (“ကိေလသာၿငိမ္း ေလာင္စာသိမ္း” ဆိုတဲ႔ စကား အဓိပၸာယ္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ရွင္းျပပါမယ္။) အလုပ္မ်ားကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ပါေတာ႔ ဆိုတဲ႔ အမိန္႔စာ ရခဲ႔သလိုပါပဲ။

အဲဒီလို အမိန္႔စာရခဲ႔တဲ႔ ေမေမဟာ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ အသက္ ၆၀ အထိ ကုန္ခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အတြင္းမွာ တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ေစ႔လည္ၿပီး ရိပ္သာေတြေရာက္ခဲ႔တဲ႔ မေျပာစေလာက္ အခ်ိန္ေလးကလြဲလို႔ (စုစုေပါင္းဆိုရင္ သံုးေလးလေလာက္ပဲ ဆိုပါေတာ႔) တရားေတာ္ကို ႏွလံုးသြင္းခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ဆိုတာ မရိွသေလာက္ပါပဲ။ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီးေတြလဲ ေမေမ႔လိုျဖစ္မွာ မလိုလားပါဘူး။ (ဒါေပမဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ သားသမီး ၄ ေယာက္လံုးဟာ တရားေတာ္ကို ေလ့လာလိုက္စားလိုသူမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အခုေရာက္ရိွေနတဲ႔ အသက္အရြယ္မွာ ေမေမ႔ထက္ “အသိ” သာသူမ်ားျဖစ္ၾကတယ္လို႔ ေမေမ ခံယူထားပါတယ္) အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ အမရပူရၿမိဳ႕ မဂၤလာရိပ္သာ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးကို ေန႔တိုင္းေရာက္ေနသလို ခံစားရတယ္။ တကာၾကြယ္တို႕၊ တကာသစ္တို႕ နဲ႔ အတူတကြ တရားနာေနရသလိုပါပဲ။ အဲဒီလိုအခါမွာ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားအရသာေတြကို ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ မခံစားလိုပဲ သားသမီးေတြကို ခြဲေ၀ေပးခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနမိတယ္။ မီးငယ္ေလးဟာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းမွာ ပညာေရးအတြက္ လံုးပမ္းေနရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ တရားသံေလးေတြကို ပူေဇာ္ႏိုင္တယ္၊ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္တယ္။ အရင္တံုးကေတာ႔ ေမေမ႔ အေတြ႔အၾကံဳေတြ၊ ေမေမ႔အေတြးေတြကို မီးမီးဆီကို ေရးပို႔ခဲ႔ေပမဲ႔ အခုေတာ႔ ေမေမ႔မွာ ထူးထူးေထြေထြ ေရးစရာအေတြ႔အၾကံဳမရိွေတာ႔ ေမေမနာေနရတဲ႔ တရားေတာ္ေတြထဲက မီးမီးကို သိေစခ်င္တဲ႔ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလးေတြကို ေရးၿပီး ပို႕ရရင္ေကာင္းမယ္ဆိုတဲဲ႔ အၾကံျဖစ္မိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ႔ ေမေမေရးတဲ့ စာေတြကိုလဲဖတ္ရ၊ တရားေတာ္ေတြထဲက မသိမျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာေတြကိုလဲ အထူးေလ့လာစရာ မလိုေတာ့ပဲ ေမေမ႔စာေတြဖတ္ရင္းကေန သိသြားတဲ႔ အက်ိဳးတရားေတြ အမ်ားႀကီး ရႏိုင္တာေပါ႔။

ဆရာေတာ္ ဦးဇ၀န(ေမတၱာရွင္ ေရႊျပည္သာ)ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ဗိမၼသာရမင္းႀကီးနဲ႕ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီး နွစ္ဦးကို ႏိႈင္းယဥ္ျပထားတယ္။ ဗိမၼသာရ မင္းႀကီးဟာ ကိုယ္တိုင္ ေသာတာပန္ျဖစ္ေသာ္လည္းမိမိသားေတာ္ အာဇာတသတ္ကို တရားဓမၼအေမြ မေပးတတ္ခဲ႔လို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း အေသဆိုးနဲ႕ ေသခဲ႔ရတယ္။ သားေတာ္လည္း ငရဲက်တဲ႔ အျဖစ္ေရာက္ရတယ္။ အနာထပိဏ္ သေဌးႀကီးကေမတာ႔ တရားအေမြေပးတတ္လို႔ သားသမီး ၃ ေယာက္လံုးလဲ ေသာတာပန္ (တစ္ေယာက္က သကတာဂဏ္) ျဖစ္တယ္။ အငယ္ဆံုးသားက အရက္သမား လူဆိုးျဖစ္ေနတာကို ေန႔စဥ္ မုန္႔ဘိုးေပးၿပီး ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကုိ သြားခိုင္းတယ္။ ဥပါယ္တံမည္ နဲ႔ သိမ္းသြင္းခဲ႔တာ ေနာက္ေတာ႔ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြဟာ တရာအေမြ ေပးတတ္ဖို႔ လုိတယ္တဲ႔။ အခုေခတ္မွာ မိမိသားသမီးကို ေလာကီအေမြေတြသာ တြန္းထိုးေပးေနၾကတယ္ လို႔ ေဟာျပထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမလဲ တတ္စြမ္းႏိုင္သမွ် တရားအေမြေလးေတြ စုေဆာင္းမွ်ေ၀ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါၿပီ။
ေရွ႔ဆက္ၿပီး စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္ၾကားမွတ္သားႏိုင္ပါေစ။

(စာလံုးေပါင္းအမွား သီးခံပါရွင့္)
ဆက္ရန္.......