Sunday, March 8, 2009

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း ၁။

ကၽြန္မဒီေန႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္မဘ၀မွာ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြကို သတိရမိတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းကို ပထမဆံုးမွတ္မိတာကေတာ့ေတာင္ႀကီးမွာ ေက်ာင္းစေနတံုးအ႐ြယ္ကပဲ။ ေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ အေမက လိုက္ပို႔တယ္။ ေက်ာင္းျပန္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုနဲ႔ ျပန္ရတယ္။ သူက ကၽြန္မေနတဲ႔ ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္ပဲ တစ္ျခားေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ေနတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ကၽြန္မကို ၀င္ေခၚၿပီး ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ၾကရတယ္။ တစ္ခါတေလ သူက ေဆာ႔ေနတာ ေနမွာေပါ႕။ ကၽြန္မဆီကို ေက်ာင္းဆင္းဆင္းျခင္း ေရာက္မလာဘူး။ ေက်ာင္းမွာ လူေတြကလဲကုန္ၿပီ။ ေက်ာင္းေစာင့္ ဦးေလးႀကီးက ကၽြန္မကို ေက်ာင္းခန္းအျပင္ထြက္ေစာင့္ခိုင္းတာေပါ႕။ သူကတံခါးပိတ္ရမွာကိုး။ အဲဒီေတာ႔မွ ကၽြန္မလဲ လြယ္အိတ္ေလးဂ်ာရမ္း၊ ဂ်ာရမ္း၊ မ်က္ႏွာေလး ႐ံႈ႕မဲ့ ႐ႈံ႕မဲ့နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္ရတာ။ အဲဒီအျဖစ္မ်ိဳးက ခဏခဏပါပဲ။

ကၽြန္မတို႕ က်ိဳင္းတံုမွာ ေက်ာင္းေနခဲ႔ရတံုးကလဲ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကရတယ္။ က်ိဳင္းတံုေရကန္ႀကီး ေဘးကေန ပတ္ၿပီးေလွ်ာက္ရတာ။ အဲဒီတံုးက ကၽြန္မက ၇ႏွစ္ သမီးေလာက္ပဲ႐ိွအုန္းမယ္ ထင္တာပဲ။ အကိုနွစ္ေယာက္နဲ႔ အတူေလွ်ာက္ရတာ။ သူတို႕က ၁၂ႏွစ္၊ ၁၃ႏွစ္ေလာက္ ႐ိွမွာေပါ႕။ လမ္းမွာ ႀကိဳးထံုးႀကီးေတြနဲ႔ ေတာင္းေတြ လြယ္ထားတဲ႔ ၀ လူမ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရင္ေျပးၾကတာပဲ။ ကၽြန္မတို႕ ၾကားဖူးတာကေတာ႔ ၀လူမ်ိဳး ေတြက ခေလးေတြကို ဖမ္းၿပီး ေတာင္းထဲမွာ ထည့္သြားတတ္တယ္တဲ႔။ က်ိဳင္းတံုမွာ ေနတုန္း ၀က္သက္ေပါက္တာ သတိရေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က စာေမးပြဲၿပီးလို႕ ေက်ာင္းကိုဒီအတိုင္းသြားရတာ။ အေမက လိေမၼာ္သီးလဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွာရည္ေတြ တ႐ႊဲ႐ႊဲ က်လာတာ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္မွသိတာက ၀က္သက္ေပါက္တာ တဲ႔။

ကၽြန္မတို႔ မိတၳီလာကိုေရာက္ေတာ႔လဲ မိတၳီလာကန္ႀကီးကိုပါတ္ၿပီး ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားရတယ္။ ကၽြန္မတို႕အတန္းက မနက္ပိုင္းတက္ရတယ္။ ကၽြန္မအစ္မ မမေလးတို႕ အတန္းက ေန႔လယ္ပိုင္းမွာ တက္ရတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပန္ခ်ိန္မွာ မမေလးနဲ႔ တံတားေပၚမွာ ဆံုတတ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ ကၽြန္မအေဖနဲ႔ လိုက္ေနၾကေတာ႔ ကၽြန္မက တပ္မေတာ္ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီး ေက်ာင္းကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ မွတ္မိတာက မမေလးက ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္တာ သိပ္၀ါသနာပါတယ္။ သူတစ္ေယာက္ထဲလဲ မၾကည့္တတ္ဖူး။ တစ္အိမ္လံုးဖို႕ လက္မွတ္၀ယ္လာတတ္တယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ အေဖေရာ၊ အေမေရာ တစ္အိမ္လံုး႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ၾကတာ။ ကၽြန္မတို႔ ေနတဲ႔ေနရာက ေ႐ႊျမင္တင္ဘုရားႀကီး နားမွာ။ အဲဒီကေန မိတၳီလာကန္ေဘာင္႐ိုးႀကီးေပၚက ေလွ်ာက္ၿပီး မ်ိဳးျမင့္႐ုပ္႐ွင္႐ံုထိ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ အျပန္လဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ၾကတာ။ အဲဒီအသက္အ႐ြယ္တံုးကေတာ႔ မိဘေတြနဲ႔ အငယ္ဆံုးသမီး အျဖစ္ေနရတာ ေပ်ာ္တာပဲ။ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မထင္မိခဲ႔ဘူး။

၁၀တန္းေအာင္လို႔ MC ေရာက္ေတာ့ ၇၄လမ္းက အေဆာင္မွာ ေနရတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထၿပီး ေလွ်ာက္ၾကတဲ႔ ကၽြန္မတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္အဖြဲ႕ေတြ႐ိွတယ္။ မနက္တိုင္း က်ံဳးဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အပူအပင္ကင္းတဲ႔ အ႐ြယ္မို႔ သိပ္ေပ်ာ္တာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုရားႀကီး မ်က္ႏွာသစ္ေတာ္ေရ အမွီလဲ ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ MC မွာ မွတ္မွတ္ရရ လမ္းေလွ်ာက္ၿပိဳင္ပြဲမွာ အဆင့္ ၈ နဲ႔၀င္လို႔ ေၾကးတံဆိပ္ရေသးတယ္။ 3rdMB ေရာက္ေတာ့လဲ ေဆး႐ံုနဲ႔ အေဆာင္နဲ႔ တစ္ခ်ိန္လံုး လမ္းေလွ်ာက္ သြားေနခဲ႔ရတာပါပဲ။

အိမ္ေထာင္ၾကၿပီးေတာ႔ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ လမ္းေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ မီးမီးရဲ႕ အေဖက ၿမိဳ႕ထဲ မွာ ေဆးခန္းဖြင့္ေတာ့ ကၽြန္မက ညဦးပိုင္းမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္နဲ႔ ေဆးခန္းကို လိုက္သြားၿပီး မနက္က်မွ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အိမ္ျပန္ၾကတယ္။ မီးမီးကို ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရေပမဲ႔ ကၽြန္မျဖင့္ သိပ္ေပါ႔ပါးတာပဲ။ ေျပးလႊားၿပီးေတာင္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္တယ္။ မီးမီးမေမြးခင္ ေန႔ကလဲ due date ေရာက္ေနၿပီဆိုၿပီး မႏၱေလးအိမ္ကေန ဘူတာႀကီး ဂံုးတံတားကိုေက်ာ္ၿပီး ေဆး႐ံုႀကီးကို အသြားအျပန္ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ထင္တယ္၊ မီးမီးကို သားဦးျဖစ္ေပမဲ႔ အလြယ္တကူ ေမြးႏိုင္ခဲ႔တာ။

သားအမႊာ (ရဲညီေနာင္) ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔တံုးကေတာ႔ သိပ္ေလးတာပဲ။ မေမြးခင္ မႏၱေလးအိမ္မွာ ႀကိဳေရာက္ေနေတာ့ မနက္ပိုင္း ဆိုရင္ သားကုိထူးေလး လက္ဆြဲၿပီး မႏၱေလးအေခၚ ၁ျပ ၂ျပ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိပ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ ျဖစ္ေတာ႔ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစု တနသၤာရီတိုင္းဘက္ကို ေရာက္ေတာ႔ ညေနတိုင္း လယ္ကြင္းေတြဘက္ ကိုလမ္းေလွ်ာက္ၾကတာ သတိရေသးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာျပန္တာက ဇီးပင္ႀကီးမွာ ပါပဲ။ အားေနေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္လာျပန္ေရာ။ သြားဆရာ၀န္မေလး ႐ိွရင္ေတာ႔ သူနဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ျဖစ္ၾကတယ္။

ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေတာ႔လဲ ပထမ၁ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ႔ ညေနတိုင္းလမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ေဆး႐ံုက ၄နာရီခြဲေလာက္ျပန္ေတာ႔ ၅နာရီေလာက္ဆို ေလွ်ာက္တာေပါ႔။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္တာပါပဲ။ မေရာက္ဘူးတဲ႔ လမ္းေတြဘက္သြားတယ္။ လူမ႐ိွတဲ႔ ျခံက်ယ္ႀကီးေတြ၊ ေ႐ွးေဟာင္း အိမ္ႀကီးေတြ ေတြ႔ရင္ ရပ္ေငး ၾကည့္မိရင္း အရင္တံုးက စည္စည္ကားကား ႐ိွခဲ႔မွာ ဆိုတာေတြကို ေတြးမိတယ္။ ျပင္ဦးလြင္မွာ ေနရတဲ႔ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေတြက်ေတာ့ အလုပ္ပို႐ႈပ္လာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ပင္စင္ယူၿပီး ပုသိမ္ႀကီးကို ျပန္ေရာက္လာေတာ႔လဲ လမ္းမေလွ်ာက္ျဖစ္ျပန္ဘူး။ မနက္ပိုင္းမွာ ဘုရား႐ိွခိုးတာနဲ႔ အခ်ိန္က ကုန္ေရာ၊၊ ဒါနဲ႔ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ကလဲ တက္လာ၊ အဆစ္ေတြကလဲ နာဆိုေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လာတယ္။ အလုပ္လုပ္တံုးကေတာ့ မနက္အိပ္ရာထ ဘုရား႐ိွခိုးရတာ အက်င့္ပါေနတာကိုး။ အမွန္က အခုအိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆးဆိုေတာ႔ ဘယ္အခ်ိန္ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရား႐ိွခိုးလို႔ ရေနတာပဲ ဆိုတာေမ႔ေနတာ။ ဒီေတာ့ မနက္ ၄နာရီခြဲ ကေန ၅ နာရီခြဲေလာက္ထိ တရားထိုင္ၿပီးတာနဲ႔ အိမ္ကထြက္၊ အဆုတ္ေဆး႐ံု ေဘးက ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္၊ အဲဒီကေန ျပန္လွည့္လိုက္ရင္ ရန္ကင္းေတာင္နဲ႔ သူ႔ကိုမိုးေနတဲ႔ ႐ွမ္း႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးရဲ႕ ႐ႈခင္းအလွက သိပ္သာယာတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တရားအလုပ္ အားထုတ္ေနၾကတဲ႔ သာသနာ႔၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္မ်ား မွီတင္းေနထုိင္တဲ႔ ရန္ကင္းေတာင္႐ႈခင္းက အလြန္ ခ်မ္းေျမ႕စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀အ႐ြယ္ကစၿပီး အခုလက္႐ိွ အသက္အ႐ြယ္အထိ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရးျပထားတဲ႔ ေမေမ႔ရဲ႕ စာေလးတစ္ေစာင္ပါ။ အနည္းငယ္ ျပဳျပင္ၿပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါအံုးမယ္႐ွင္။

Posts with same label

Related Posts with Thumbnails